Άμμο ή βότσαλο;

Που παίζεις καλύτερα ρακέτες, που ξαπλώνεις πιο άνετα, που είναι πιο πράσινα τα νερά; Τα πάντα μετρήσανε σε αυτό το Αιώνιο Δίλημμα.

Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Να πάμε σε εκείνη την παραλία. "Θα σπάσουμε τα πόδια μας στο βότσαλο;" Να πάμε στην άλλη. "Θα γεμίσουμε άμμο." Συγκρούσεις, καυγάδες, εντάσεις.....
.......

Βότσαλο..

Δεν θέλω να με κάνετε να επαναλαμβάνομαι γιατί δεν μ' αρέσει. Επισήμως το καλύτερο μπάνιο που μπορείς να κάνεις είναι σε βράχια. Το βότσαλο έρχεται στη δεύτερη θέση, ή έστω παίρνει το "χρυσό στην καρδιά μας" για αυτούς που γουστάρουν μόνο παραλία . Η άμμος είναι ωραία μόνο για να τη βλέπεις. Το βότσαλο, όμως, αφενός δεν αποτελεί είδος βασανιστηρίου (όπως η καυτή άμμος μέχρι να σβήσεις την πατουσάρα σου στο νερο) κι αφετέρου δεν κολλάει πάνω σου όταν βγαίνεις. Αν και δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή, μπορώ να πω ότι η κολλημένη άμμος στα πόδια είναι ένα από τα πιο άβολα πράγματα που μπορούν να μου συμβούν και βάζω μέσα στη λίστα τις χαιρετούρες σε γάμους, το βγάλεις λόγο μπροστά σε χιλιάδες άτομα ή να κάνεις αιρ-μπολ στο νικητήριο σουτ. Το βότσαλο σου χαρίζει τη μοναδική αυτή δυνατότητα να βγαίνεις από τη θάλασσα, είτε σαν τον Ποσειδώνα, είτε σαν την Ούρσουλα Άντρες στο "Δρ. Νο" (διάλεξε και πάρε) και μετα να κάνεις το κομμάτι σου ανεπηρέαστος. Και δεν αρχίζω καν για το άλλο είδος βασανιστηρίου που αποτελεί σαδιστική παράδοση των νησιών του Αιγαίου και ονομάζεται "μαστίγωμα όταν έχει αέρα". Τότε που η φάση γίνεται αμμοβολή στη σάρκα σου. Ό,τι χειρότερο.

Άμμο...

Όλη μου η ζωή, είναι μια βουτιά σε γαλαζοπράσινα νερά. Ψάχνω για αυτή τη βουτιά κάθε καλοκαίρι, όταν έχω ανάγκη να πατήσω erase σε όσα με ταλαιπώρησαν τη σεζόν που αφήνω πίσω μου. Και επειδή το κάνω χρόνια αυτό το ψυχαναγκαστικό κυνήγι, μπορώ να πω με σιγουριά ότι σαν την εικόνα που σου προσφέρει μια παραλία με άμμο στο βυθό της, όταν ανοίγεις τα μάτια σου, δεν μπορεί να στη δώσει η βοτσαλωτή βουτιά. Και αν ακουμπάς σε άμμο-πούδρα τα πόδια σου, μέσα στο νερό, μπορείς να κάτσεις παραπάνω ώρα, να κουτσομπολέψεις όσο πρέπει, να χαλαρώσεις, να ξαναρίξεις μια βουτιά, να κάνεις δύο απλωτές και μετά να βγεις και να πας να ξαπλώσεις για κανά 20λεπτο. Και πάλι μέσα. Και όσο για τη φιλοσοφία που λέει ότι είναι κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια, θα πω απλά ότι με αίμα και άμμο, κερδίζεις και πετυχαίνεις τους στόχους σου. Μερικές φορές, πιστεύω ότι είμαι πολύ γαμάτος φιλόσοφος. Τόσο, που θα μου άξιζε κανά βότσαλο στη μάπα.

Βότσαλο....

Μου τη σπάει η άμμος. Μπαίνει παντού. Στη μπύρα, στο σάντουιτς, στον αυτί, στα μαλλιά, στο στόμα. Όταν έχει κυματάκι κάνει τη θάλασσα βούρκο. Όταν φυσάει είναι σαν αμμοβολή. Αμμοβολή δηλαδή σε αυτόν που την ανακάλυψε και δημόσιο εξευτελισμό. Γιατί για να κάνεις μπάνιο στην αμμουτσερή παραλία (έτσι λένε στην Κρήτη τα Φαλάσσαρνα, την Ελαφόνησο, το Κεδρόδασος), αυτή που βλέπεις στην καρτ ποστάλ πρέπει να μη κουνιέται φύλλο. Δεν ξέρω τι γίνεται στο Γιουκατάν και στα Φι Φι, στην Ελλάδα ΑΥΤΟ ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ.  Ενώ το βοτσαλάκι, αυτό το υπέροχο μικρό πετραδάκι; Υποδέχεται την πετσέτα σου σα φυσικό στρώμα και δεν υποχωρεί. Κάνει το καλύτερο μαξιλάρι. Κάθε ένα έχει και διαφορετικό χρώμα. Διαφορετικό σχήμα. Το ψάχνεις. Το περιεργάζεσαι. Αναζητάς το τέλεια σφαιρικό, το τέλεια διάφανο. Το βάζεις στον αφαλό του αμόρε. Το βότσαλο είναι το highlight του καλοκαιριού.