Η φράση του Αντώνη Σαμαρά, «ομελέτα δε γίνεται, χωρίς
να σπάσεις αυγά,» είναι μια σαφής ηγετική πολιτική αφήγηση. Παρουσιάζει
κάτι καινούργιο στην πολιτική μας ζωή: έναν ηγέτη που εισηγείται
μεταρρυθμιστική πολιτική, έχοντας δώσει προηγουμένως σοβαρό δείγμα ότι
την εννοεί. Γιατί η κοινότυπη φράση από μόνη της δε λέει απολύτως
τίποτε. Θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη, μεγαλόστομη αρλούμπα.
Αποκτά όμως τεράστια σημασία, εν προκειμένω, γιατί στηρίζεται σε μια
πράξη που έχει προηγηθεί, δίνοντας υλικό αντίκρυσμα στα λόγια: το
κλείσιμο της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης ραδιοτηλεόρασής μας, ως
απαραίτητο προοίμιο στη δημιουργία μιας καινούργιας, υγιούς. Το αν ήταν
σωστό ή απαραίτητο να γίνει έτσι όπως έγινε, ή όχι, είναι άλλο θέμα.
Σχολιάζοντας εδώ την αφήγηση, μένω μόνο στο ότι έγινε. Γιατί η αφήγηση
ενός ηγέτη δεν αρκεί να είναι ωραία ή έξυπνη ή χαριτωμένη ή ό,τι άλλο.
Για να είναι έγκυρη είναι απαραίτητο ο ηγέτης να την εννοεί και να το
δείχνει, οπότε, εν προκειμένω, μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο Σαμαράς
εννοεί τη φράση του γιατί ανέλαβε ήδη το κόστος της με μια πράξη υψηλού
πολιτικού ρίσκου: έσπασε αυγά.
