Τι σημαίνει η μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ προς τα Δεξιά

                         Του Θανάση Οικονόμου πρ. Βουλευτή Ιωαννίνων 

Η μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ προς τα Δεξιά δεν είναι απλά ένα κομματικό ζήτημα που αφορά τα εναπομείναντα στελέχη του, αλλά ένα ζήτημα που αφορά την πορεία της χώρας. Και αυτό γιατί η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει τη Νέα Δημοκρατία χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προγραμματική συμφωνία, χωρίς καν να έχει φύγει το «μαύρο» από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση ισοδυναμεί με εν λευκώ επιταγή στον Σαμαρά να συνεχίσει την ηγεμονική πολιτική του και να ολοκληρώσει την στροφή της χώρας σε αυτό που συνιστά τον πυρήνα της δεξιάς φιλοσοφίας: στον αυταρχισμό, τα ρατσιστικά ένστικτα και τους αντιδημοκρατικούς χειρισμούς.

Τίποτα απ’ όσα είχαν προηγηθεί –“μεσσηνιακό κράτος”, αυθαίρετες αλλαγές τύπου ΟΑΕΔ, αντιρατσιστικό, ιθαγένεια, κα- δεν στάθηκαν ικανά για να πείσουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και όχι φυσικά τους αγνούς αγωνιστές του, να βάλουν κάποιες προϋποθέσεις για τη συγκυβέρνηση. Το μόνο ζητούμενο ήταν οι υπουργοποιήσεις.

Έτσι ακόμη και σήμερα δεν έχει υπάρξει καμία συμφωνία για τη λειτουργία της κυβέρνησης, πόσο μάλλον για το περιβόητο εθνικό σχέδιο ανάκαμψης. Αυτή η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με πραγματική κυβέρνηση συνεργασίας σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα αλλά, δυστυχώς, με ένα ωμό αλισβερίσι εξουσίας. Και φυσικά μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα ήρθαν οι δηλώσεις Βορίδη, Πολύδωρα, Λαζαρίδη για να αποδείξουν ότι όταν εσύ ο ίδιος έχει απολέσει τον αυτοσεβασμό σου κανείς δεν μπορεί να σε σέβεται.

Και αλήθεια μετά από όλα όσα έχουν γίνει, τι νόημα έχει μία καρέκλα παραπάνω όταν αυτή δεν σημαίνει τίποτα για τη ζωή των πολλών; Τι μπορεί να δείχνει πέρα από την ανάγκη κάποιων να επιβιώνουν μέσω της εξουσίας και όχι μέσω της σύνδεσής τους με τον λαό;

Κανένα κόμμα δεν μπορεί να πάει μακριά χωρίς να χτίσει μία σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία και ένα κοινό ορίζοντα. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν έχει πραγματική επαφή με τους πολίτες και όχι διαμεσολαβημένη και αποσπασματική μέσω των συστημάτων εξουσίας. Και αυτή ακριβώς την επιλογή έκανε η ΔΗΜ.ΑΡ αποφασίζοντας να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, όταν είδε ότι ο στόχος των άλλων δύο κομμάτων ήταν η διατήρηση των παλαιοκομματικών πρακτικών και όχι ο επαναπροσδιορισμός της πορείας της χώρας και η επικαιροποίηση των προτεραιοτήτων που θέτει η πραγματικότητα.  

Είναι βέβαιο ότι το προηγούμενο διάστημα χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα που θα μπορούσε να γίνει και χωρίς να πάμε σε εκλογές. Αρκούσε να επέμεναν οι δύο από τους τρεις εταίρους στην ίδια γραμμή. Να επέμεναν σ’ ένα νέο τύπο κυβερνητικής συμμαχίας που θα έδινε ανάσα εκτός των άλλων σε όλο το χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας και που θα σήμαινε το κλείσιμο ενός κύκλου. Γιατί η κοινωνία δεν χρειάζεται να περιμένει μονάχα να βγει από το μνημόνιο αλλά χρειάζεται ένα πραγματικό σχέδιο ανάκαμψης που θα στηρίζεται στις παραγωγικές δυνάμεις των παιδιών της και όχι σε μάγους κινέζους που εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό προσπάθησε να περάσει ο Κουβέλης στις συναντήσεις των Αρχηγών πριν τα βρουν τηλεφωνικά οι Βενιζέλος- Σαμαράς και εξαναγκαστεί τελικά σε αποχώρηση.

Εκείνες τις μέρες μπορούσαμε να πετύχουμε ακόμη και αλλαγή Πρωθυπουργού. Αυτό πράγματι θα ήταν χρήσιμο. Άλλωστε έτσι δεν έδιωξε ο Σαμαράς τον Γιώργο Παπανδρέου με τις πλάτες εκείνων που σήμερα αντιπροεδρεύουν και λένε ότι λειτουργούν εθνικά;

Παρόλο αυτά ο προοδευτικός κόσμος θα έχει σίγουρα στο μέλλον την ευκαιρία να οριοθετήσει ένα πλαίσιο πολιτικής για μία κεντρο-αριστερή στροφή της χώρας.

Γιατί χρειαζόμαστε ένα «συμβόλαιο» συγκυβέρνησης, με πολιτικό στίγμα και πλαίσιο πολιτικής που θα διατυπώνει ένα εναλλακτικό αλλά πειστικό σχέδιο για την κοινωνία. Που θα περιγράφει τι και πως πρέπει να γίνει αφού υπάρχουν πολλά περισσότερα που πρέπει να λυθούν πέρα και μετά το μνημόνιο. Για ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις δίκαιες με κοινωνικό πρόσωπο.

Ένα σχέδιο αναδημιουργίας και παράλληλα ανανέωσης της πολιτικής ζωής του τόπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη ΔΗΜ.ΑΡ, χωρίς τη μεταρρυθμιστική Αριστερά. Οι επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν θα το αποδείξουν. Όπως θα δείξουν πόσο δύσκολο θα είναι πλέον για κάποιους να διαφοροποιηθούν πολιτικά και ιδεολογικά από τη Δεξιά.